รับเช่าพระ

ชุดพระเครื่อง ความเชื่อเรื่องพระเครื่อง-พระพิมพ์

คำว่าพระเครื่อง พระพิมพ์เป็นสิ่งไม่พบเห็นในสังคมไทยสมัยกรุงศรีอยุธยา ภาพจิตรกรรมฝาผนังตามวัดต่าง ๆ ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาลงมาก็ไม่ปรากฏว่ามีรูปทหารที่เอาพระมาห้อยคอ หรือวรรณคดีต่าง ๆ ก็ไม่มีกล่าวถึงการนำ "พระพิมพ์" ต่าง ๆ มาคล้องคอ วรรณคดีเรื่อง ขุนช้างขุนแผน ซึ่งอยู่ในสมัยอยุธยาตอนปลาย - หรือตอนต้นรัตนโกสินทร์ ก็ไม่มีใครนำ พระพิมพ์มาห้อยคอ จะมีก็แต่เครื่องรางของขลังจำพวก เสื้อยันต์ ตะกรุด ผ้ายันต์ ผ้าประเจียด ลูกอม เท่านั้น

ความเชื่อเรื่องพระพิมพ์และคำว่า พระเครื่อง คาดว่าน่าจะมีช่วงสมัยรัชกาลที่ 5 ซึ่งมีพบเห็นกันแล้ว ที่เห็นได้เด่นชัด ก็ได้แก่ (พระสมเด็จ ที่สมเด็จฯพระพุฒาจารย์ (โต) พรหมรังสี) สร้างขึ้นเพื่อสืบทอดพระศาสนาและเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ สำหรับพุทธานุภาพพระเครื่องของสมเด็จฯนั้นมีผู้โจษขานเลื่องลือกันมาก โดยเฉพาะเหตุการณ์สำคัญเมื่อครั้งอหิวาตกโรคระบาดครั้งยิ่งใหญ่ในอดีต เมื่อปีระกา พ.ศ. 2416 ปรากฎว่าบ้านใดมีพระพิมพ์สมเด็จ แล้วอาราธนาพระสมเด็จทำน้ำมนต์อาบ บริโภคจะปราศจากโรคร้ายได้ แต่ถึงกระนั้นประชากรในกรุงเทพฯ ก็ล้มตายกันประดุจใบไม้ล่วงถึงกับมีคำขวัญ ว่า “คนหัวโตกินแตงโมวัดแจ้ง ไปดูแร้งวัดสระเกศ ไปดูเปรตวัดสุทัศน์” คำว่าแร้งวัดสระเกศหมายถึงบรรดาแร้งที่ลงกินศพคนตาย ซึ่งไม่สามารถจะเผาศพได้ทันจึงนำมาสุมกันไว้ เมื่อใครได้มาเห็นจะเกิดธรรมสังเวชในจิตใจเป็นอย่างยิ่ง และเมื่อเวลา มีศึกสงคราม ก็จะพกพระพิมพ์ หรือพระเครื่องรางติดตัว เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ซึ่งส่วนใหญ่พระเครื่องสมัยที่สร้างเมื่อคราวที่มีศึกสงครามส่วนใหญ่แล้วจะ มีความเชื่อถือกันว่า พระเครื่องพระพิมพ์เหล่านั้นจะมีพุทธคุณด้าน ปกป้องคุ้มครองไม่ให้ได้รับอันตรายจากข้าศึก เช่นพุทธคุณด้านคงกระพันชาตรี หนังเหนียว ฟันแทงไม่เข้า กำบังตนและมหาอำนาจ ส่วนในคราวที่บ้านเมืองอยู่ช่วงว่างเว้นจากสงครามบ้านเมืองสงบสุข พระเกจิอาจารย์หรือผู้รู้ที่สร้างพระพิมพ์ วัตถุมงคลพระเครื่องก็อาจจะปลุกเสก พระเครื่องให้มีพุทธคุณ เด่นด้านเมตตามหานิยม มหาเสน่ห์ เพื่อสืบทอดพุทธศาสนาและเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เลยเป็นที่มาของคำว่า "พระเครื่อง"

พระเครื่อง หรือ “พระพิมพ์ “ นั้นจริง ๆ แล้วเกิด ขึ้นมา ประมาณ 1000 กว่าปี ร่วม 2000 ปีแล้ว พระเครื่ององค์แรก ๆ นั้น จะเป็น “พระกริ่ง” หรือ พระไภสัชยคุรุ หรือ พระพุทธเจ้าหมอ นั้นเองแต่ในประเทศไทยนั้นเริ่มนิยม พระเครื่องกัน ในสมัยรัชกาลที่ 5 โดยมีการนำพระเครื่องมาแขวนคอ หรือห้อยคอ พกติดตัวกันแล้ว ในปัจจุบัน คนไทย นิยมพระเครื่องกันมาก และสร้างพระเครื่องกันมากเช่นกัน สำหรับผม มองว่าพระเครื่อง ไม่ใช่เรื่องงมงาย ไร้สาระ เช่าพระเครื่อง- บูชาพระเครื่อง เพราะอะไรนั้น จะได้กล่าวดังต่อไปนี้

1. สร้างพระเครื่องเพื่อเป็นที่ระลึก ในกับผู้บริจากทรัพย์ หรือ สมทบทุนฯ ในโอกาสต่าง เช่น สร้างโบถส์ สร้างวิหาร สร้างสิ่งก่อสร้างที่เป็น สาธารณูปโภคต่าง ๆ ช่วยเหลือผู้ประสพภัยต่างเป็นต้น ทั้งนี้และทั้งนั้น เพื่อให้ผู้บริจากฯ ได้สามารถจับต้อง และระลึก ถึง ผลบุญ ที่ทำในครั้งนั้นได้

2. สร้างพระเครื่องเพื่อให้เป็นขวัญและกำลังใจ ในการทำงาน ในการประกอบอาชีพที่สุจริต เช่น ตำรวจ ทหาร อาชีพที่ต้องเสี่ยงภัยต่าง ๆ ไม่เว้น แม้การเสี่ยงขาดทุน จากการลงทุนในธุรกิจต่าง ๆ

3. สร้างพระเครื่องไว้เพื่อสืบทอดพระพุทธศาสนา การสร้างพระเครื่องในลัษณะนี้ มีมานานมากร่วม 1000 ปี ก่อนหน้านี้แล้ว โดยการสร้างพระเครื่องจำนวนหนึ่ง (ส่วนใหญ่เป็น เลขมงคล) เช่น 84000 องค์ แล้วนำพระเครื่องหรือ พระพิมพ์ นั้นไปบรรจุไว้ ในเจดีย์ หรือ ใต้ฐานพระพุทธรูปบูชาองค์ใหญ่ หรือ ใต้หลังคาอุโบสถ แล้วปล่อยไวอย่างนั้น เมื่อระยะเวลาผ่านไปนาน ๆ หลายสิบปี หรือ หลายร้อยปี แล้วเกิดเหตุ ให้เจดีย์แตก (กุแตก) หรือ มีการเคลื่อนย้ายพระพุทธรูปบูชาองค์ใหญ่ หรือ โบสถ์เก่าชำรุดสุดโทรมเสียหาย เมื่อมีผู้คนมาพบเจอ พระเครื่อง ที่เก็บไว้นั้น อย่างน้อย ๆ ก็ต้องนำไปศึกษา หาที่มาที่ไป และเห็น คุณค่า ว่าเป็นของเก่า ของโบราณ ทำให้ผู้นั้นต้องรู้พระศาสนาต่อไปอีก

พระบูชา วัตถุมงคลหรือเครื่องรางของขลัง

ป็นสิ่งที่มากับอารยธรรม ความเชื่อ ตามลัทธิ หรือศาสนา ดังนั้น เครื่องรางจึงถูกสร้างขึ้นโดยอิทธิพลของลัทธิความเชื่อ หรือศาสนานั้น ๆ และมีรูปแบบเป็นลักษณะต่าง ๆ แตกต่างกันไปตามความเชื่อนั้น ๆ ซึ่งอาจจะสร้างขึ้นให้มีรูป หรือเกิดความหมายแทนสิ่ง ๆ นั้น ๆ เช่นในยุคสมัยที่มีการบูชา พระอาทิตย์ หรือ พระจันทร์ ก็อาจจะมีการแกะสลักหิน ให้เป็นรูปของพระอาทิตย์ หรือพระจันทร์ เป็นต้น หรือ ในลัทธิที่มีการบูชาเทพเจ้าองค์ใด ก็จะมีการแกะเป็นรูปเทพเจ้าองค์นั้น หรือกำหนดลักษณะของวัตถุสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นสัญลักษณ์ แทนการบูชาสิ่งนั้นเป็นต้น

วัตถุมงคล หมายถึง เครื่องรางของขลังที่เชื่อว่าจะนำความสุขความเจริญเป็นต้นมาให้ หรือป้องกันภัยอันตรายต่าง ๆ วัตถุมงคล เป็นเรื่องของความเชื่อและศรัทธาในสิ่งของที่สร้างขึ้นมีความสัมพันธ์ทาง ด้านศาสนา ตามสมัยนิยมตั้งแต่โบราณกาลมีหลักฐานเป็นวัตถุมงคลที่สร้างขึ้นมีอายุเก่า แก่เกือบ 2,000 ปี วัตถุมงคลจะมีมากมายในสังคมไทย เช่น พระเครื่อง, พระกริ่ง, พระกริ่งปวเรศ, ปลัดขิก, ผ้ายันต์, ตะกรุด, มีดหมอ, องค์เทพที่เป็นทางศาสนาอื่น ๆ เช่น พระพรหม, พระตรีมูรติ, พระราหู

พระเครื่องราง นิยมเรียกโดยย่อว่า พระเครื่อง หมายถึง พระพุทธรูปขนาดเล็ก สร้างไว้สำหรับบรรจุไว้ในเจดีย์ เพื่อเป็นที่ระลึกถึงพระพุทธเจ้า อาจจะรวมถึงรูปสมมติขนาดเล็กของพระสงฆ์อริยบุคคล พระโพธิสัตว์ และเทพเจ้าด้วย

เครื่องรางของขลัง ปกติเป็นเรื่องนอกคำสอนของศาสนาพุทธ ถูกจัดอยู่ในประเภทไสยศาสตร์มากว่า แต่เป็นที่นิยมกันมาแต่โบราณ ด้วยเห็นว่าพลังหรืออำนาจนั้นมาจากพุทธคุณ เครื่องรางส่วนใหญ่การสร้างสร้างให้มีขนาดเล็กเพื่อที่จะสามารถสร้างได้จำนวนมาก สำหรับบรรจุในเจดีย์

พระพิมพ์ พระเครื่อง เครื่องรางของขลัง พระเครื่องราง หมายถึงพระพิมพ์องค์เล็ก ๆ สำหรับนำติดตัวไปบูชานั้น คำว่า “พระเครื่อง”ไม่ได้เป็นของที่มีอยู่ในสังคมไทยมาแต่เดิม หากเป็นสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นในช่วงไม่กี่ร้อยปีมานี้เอง ความนิยมในการพก "พระพิมพ์" ซึ่งสมัยก่อนสร้างขึ้นมาเพื่อหวังว่าจะเป็นเครื่องช่วยประกาศสืบทอดพระศาสนา ให้แพร่หลายไปได้อีกหลายพันปี พระพิมพ์เหล่านี้ ได้กลายสถานะมาเป็นคำว่า พระเครื่อง

พระเครื่องนั้นเป็นคำที่ใช้เรียกแทนคำว่า “พระศักรพุทธปฏิมา” ซึ่งเป็นชื่อนามที่ใช้เรียกกันในทางอิทธิฤทธิ์กฤตยาคม มิใช่การกำหนดความหมายในทางโบราณคดีโดยความเป็นจริงแล้ว “พระพิมพ์” หรือ “พระเครื่อง” ก็คือสิ่งเดียวกัน จากหลักฐานสำคัญ เช่น การพบจารึกบนแผ่นจารึกลานทองของ กรุพระปรางค์วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ จังหวัดสุพรรณบุรี และแผ่นจารึกลานเงินของกรุพระบรมธาตุเจดีย์นครชุม จังหวัดกำแพงเพชร เป็นต้น ได้แสดงให้ทราบถึงพุทธาคม กรรมวิธีในการสร้างพระเครื่อง ซึ่งเป็นมรดกตกทอดสืบสานมาถึงทุกวันนี้ จากหลักฐานดังกล่าวแสดงว่าพระพิมพ์ทั้งหลายได้ผ่านกรรมวิธีบรรจุพุทธคุณ วิทยาคาถา และพุทธปรมาภิเษกสำเร็จเป็น พระศักรพุทธปฏิมาอันวิเศษแล้ว

คำว่าพระเครื่อง นั้นน่าจะเกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 ตอนท่านสั่งเครื่องจักรจากยุโรปมาเพื่อผลิตเหรียญกษาปณ์ที่ระลึกต่าง ๆ และก็มีการผลิตเหรียญของพระเกจิอาจารย์ขึ้น. ทำให้เรียกเหรียญที่ทำเป็นรูปพระเกจิอาจารย์ต่าง ๆ ซึ่งทำมาจากเครื่องจักรว่า “พระเครื่อง” ซึ้งปัจจุบันการเรียกพระองค์เล็ก ๆ ที่เป็น พระพิมพ์ต่าง ๆ ก็จะเรียกกันว่าพระเครื่อง เลยเป็นที่มาของ พระเครื่อง

พระพิมพ์และเครื่องรางของขลังหรือคำว่า พระเครื่อง สมัยก่อนจะสร้างเป็นรูปสมมติของพระพุทธเจ้า ส่วนใหญ่จะมีขนาดเล็กพระพิมพ์ที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณนั้นส่วนใหญ่ สร้างขึ้นมาเพื่อสืบทอดพระศาสนาโดยคติว่าต้องสร้างพระพิมพ์ให้ครบ 84,000 องค์เท่ากับจำนวนพระธรรมขันธ์ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วนำพระพิมพ์ไปฝังไว้ใต้กรุเจดีย์ พระเจดีย์ต่าง ๆ บ้างก็อยู่ตามถ้ำ บ้างก็ตามลานวัด โคนต้นไม้ใหญ่ ส่วนใหญ่สถานที่เหล่านั้น จะเป็นสถานที่ ๆ สำคัญในอดีต

ความเชื่อและคตินิยม

เครื่องราง คือ ของที่นับถือว่าป้องกันอันตราย ยิงไม่ออก ฟันไม่เข้า เช่น ตระกรุด ผ้ายันต์ เหล็กไหล เครื่องรางถือเป็นวัตถุมงคลประเภทหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีมาตั้งสมัยโบราณกาลนับพันปีมาแล้ว และประวัติเครื่องรางของขลังไม่ได้มีเฉพาะแต่ในเมืองไทยเท่านั้น ชนชาติอื่น ๆ ก็มีเครื่องรางใช้กันมานานแล้ว โดยเชื่อกันว่าของสิ่งนี้จะสามารถปกป้องคุ้มครองภัยอันตรายต่าง ๆ ให้ได้ รวมทั้งในเรื่องของโชคลาภ ความโชคดีทั้งหลายทั้งปวง

ของขลัง คือ ของที่ถือว่าศักดิ์สิทธิ์ มีพลังหรืออำนาจที่อาจบันดาลให้เป็นไป หรืออาจบันดาลสิ่งที่ต้องประสงค์สำเร็จได้

เครื่องรางของขลัง ปกติเป็นเรื่องนอกคำสอนของศาสนาพุทธ ถูกจัดอยู่ในประเภทไสยศาสตร์มากว่า แต่เป็นที่นิยมกันมาแต่โบราณ ด้วยเห็นว่าพลังหรืออำนาจนั้นมาจากพุทธคุณ เครื่องรางส่วนใหญ่การสร้างสร้างให้มีขนาดเล็กเพื่อที่จะสามารถสร้างได้จำนวนมากสำหรับบรรจุในเจดีย์ เพื่อว่าในอนาคตเมื่อพระพุทธศาสนาเสื่อมลง วัตถุต่าง ๆ พังทลายยังสามารถพบรูปสมมุติของพระพุทธเจ้าเพื่อแสดงให้เห็นความ เจริญรุ่งเรื่องของพระพุทธศาสนา ใช้เป็นเครื่องรางสำหรับคุ้มครองป้องกันในการออกศึกสงครามของคนโบราณ เป็นความเชื่อทางไสยศาสตร์อย่างหนึ่ง ปัจจุบันนิยมนำมาห้อยคอเป็นเครื่องรางสำหรับคุ้มครองป้องกันและเพื่อความเจริญรุ่งเรืองในชีวิตตามความเชื่อปรัมปราของไทย